Eg er redd eg kjem til å setje fyr på alt

Eg trudde eit opphald på landsbygda, med alle åkrane og hestane, ville hjelpe meg å skrive, men eg trur ikkje eg eignar meg for det. Korkje for landsbygda eller hjelpa.

Ute på gata lyser stearinlysa opp kvart einaste vindauge. Når eg ikkje klarar å skrive ned tankane, ser eg på dei. Flammane minner meg om framtida; eg er redd eg kjem til setje fyr på alt. Folk går inn og ut av dei same fire butikkane; eg veit dei ikkje har kjøpt noko som duger. Då eg gjekk inn i butikkane, keia eg meg. Eg er kei av denne gata.

Viss noko strøymer gjennom meg, trur eg det er mitt. Det er ikkje mitt. Vognene som køyrer tett inntil vindauga.

Det er underleg å vere åleine igjen. Om ettermiddagane finst eit romt som er større enn eg nokosinne har ønskt meg. Eg hadde ein ektemann og eg gjekk frå han; eg lurar på korleis han har det. No har eg skrivinga, men eg har òg for mykje av meg sjølv. Eg forfølgjer sjela mi.

Eg ville skrive om målarkunst, men eg blei ikkje betrakta som ei som hadde noko interessant å seie om kunst. Eg blei ikkje betrakta som ei som hadde noko å seie i det heile teke, og så få det på trykk. Då eg drog på museet med mannen min, kjendest det som eg burde vere der for å vaske golv. Det var jo eit arbeid eg var vand til, og kanskje er det lagnaden. Før eg møtte mannen min, moppa eg gallerigolva om att og om att. Eg skrubba veggane heilt til handflatene blei tørre og ru.

Eg både treivst og vantreivst på jobben. Då eg skulle vaske, skoda eg ut av museumsvindauga, medan måleria bak meg spegla seg i glaset. Det tyda noko at eg såg meg sjølv saman med dei. Eg hadde aldri trudd at måleri kunne vere viktige.

Eg lærte meg å vere ei anna. Eg kunne stå lenge framfor vindauget med ei vassbøtte ved sida av meg. Eg såg regnet falle på graset; den første gongen eg stod der, visste eg ikkje at det regna.

Mannen min følte at han berga meg, og på fleire måtar var det nett det han gjorde.  

Eg fekk høyre at eg skreiv om mitt eige sinn. Eg fekk høyre at det ikkje passa seg. Men eg såg meg sjølv i måleria; eg såg alt der.

Etter at han og eg gifta oss, måtte eg opne heimen for gjestar – konstant. Eg måtte halde selskap og er ikkje selskapeleg. Først likte eg det nye livet. Mannen min kjøpte dyre kjolar til meg, og så endå fleire kjolar. For første gong gjekk eg kledd i gull. Eg hadde eit skriverom – det var ikkje omgrepet mannen min nytta – og nokon som kom med varm kaffi og te.

Det var ikkje berre det at mannen min ikkje trudde at kvinner kunne skrive – han trudde ikkje at eg kunne skrive. Eg hadde kome meg opp og fram i verda gjennom å gifte meg med han, og gjennom dei nye kleda og smykka. Eg ville ha alt han gav meg, det er sant, men eg ville ha døydd viss eg ikkje fekk skrive, og då ville eg ha kasta bort livet.

Eg ser meg sjølv då, ein skikkelse i gata, på veg til museet. Å skode ut av vindauget og sjå meg sjølv sånn. Å gå inn og ut av røynsle.

Men her er kroppen min, og her er stolen min. Her er handledda mine. Eg sit ved skrivebordet og føler kjærleik til handledda mine. Eg har late dei ta i for mykje.